Κοινότητες και Σύλλογοι

 

Τό Σχολαρχεῖο τῆς Κερασούντας τοῦ Πόντου (1908).

 

Ἡ Δημογεροντία τῶν Τυάνων, παρά τή Νίγδη στή νότιο Καππαδοκία καί στίς βόρειες ὑπώρειες τοῦ Ταύρου. Εἶχε 300 ἑλληνικές καί ἑλληνόφωνες οἰκογένειες. Γιορτή γιά τά 100 χρόνια τῆς ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Στεφάνου (1905).

Τό μεταξουργεῖο στό Ἀβδήμι. Κοινοτική ἐπιχείρηση (1998).

Τό ὀρφανοτροφεῖο τῆς κοινότητας τῶν Ταξιαρχῶν, μικροῦ οἰκισμοῦ τῆς περιφέρειας Καισάρειας μέ 400 Ρωμηούς (1908).

 

Τό μέγαρο τοῦ "Θρακικοῦ Φιλεκπαιδευτι­κοῦ Συλλόγου Ραιδεστοῦ - Ἀναγνωστήριο ἡ Βισάνθη" (1988).

 

Τό νεοκλασικό κτήριο τοῦ "Φιλεκπαι­δευτικοῦ Συλλόγου Ἀδριανουπόλεως" (2001).

Ο θεσμός των κοινοτήτων ανάγεται στους μέσους βυζαντινούς χρόνους. Μετά τον 18^ο αιώνα η κοινότητα γίνεται το πλαίσιο και ο πυρήνας της οικονομικής και πνευματικής αναγέννησης του υπόδουλου Ελληνισμού. Λίγο αργότερα, κατά τον 19^ο αιώνα, γεννιούνται μέσα στο πλαίσιο της κοινοτικής οργάνωσης οι Σύλλογοι. Πρόκειται για συλλογική έκφραση και συσπείρωση που αποβλέπει στην τόνωση της εθνικής συνείδησης και την Παιδεία.